Theo Zwinderman IV (Nederland 1956) – Gantenbein en de beer. Monoprint, gouache, vetkrijt, collage (2010)Gantenbein en de beer, door Anatoli Gavrilov.
Er was eens een man, Gantenbein Arnold Mefodjevitsj, die hield een varken die hij voerde met etensresten van het Huis van de Scheppende Toonkunst, waar hij als bewaker werkte. Hij voerde de beer en had zelf te eten. Niets te klagen toch?
Maar toen de vijver met ijs aaneen werd gesmeed en de bomen kraakten in het bos vulde Arnold Mefodjevitsj zijn brander met benzine, sleep zijn Duits bajonet en liep naar de beer.
‘Steek me niet dood, Gantenbein!’ smeekte de beer. ‘Hou me tot oud en nieuw, je zult er geen spijt van krijgen.’
Arnold Mefodjevitsj dacht diep na, herinnerde zich de Russische volkssprookjes, en zag ervan af om de beer dood te steken. Ze leefden samen verder, maar de beer begon wel brutaal te worden: nu eens wilde hij uit de krant voorgelezen worden, dan weer een verhaaltje voor het slapen. Als hij weigerde, begon de beer te brullen, te krijsen, en met zijn hoeven te stampen.
Het werd Kerst. Arnold Mefodjevitsj vulde zijn brander met benzine, sleep zijn Duitse bajonet en liep naar de beer. Hij stapte de schuur binnen en zag een levenloze modderklomp liggen met daarnaast het briefje : ‘Neem me niet kwalijk, Gantenbein, maar ik had genoeg van al dat slome gedoe en besloot rattenkruid te nemen, omdat het meest serieuze van alle filosofische problemen dat van zelfmoord is, en het mij gelukt is dat op te lossen. Mijn vlees is giftig en hoewel jullie eraan gewend zijn om elkaar te verdelgen, vraag ik je toch met klem, kom zelf niet in de verleiding en breng anderen evenmin in de verleiding. Goodbye, mijn vriend.’
Arnold Mefodjevitsj huilde een beetje van verdriet, maar er was niets aan te doen. Hij moest zijn verlies toch op een of andere manier aanzuiveren. Hij bewerkte de beer met een brander, sneed het kadaver aan stukken, deed er een knoflooksausje overheen en ging ermee naar de markt.
www.theozwinderman.nl
