Annemarie de Groot (Nederland 1952) - Ode aan de varkens, acryl 120 x 140 cmDe reden dat ik af en toe varkens schilder heeft te maken met jeugdherinneringen. Mijn hele jeugd heb ik met een knuffelvarken geslapen. In die tijd, de vijftiger jaren had je bijna alleen maar beren. Mijn knuffel is nog een keer door mijn oma voorzien van een nieuwe huid van geel ribstof, omdat de vulling eruit stak. Ik kende hem eerst niet terug en huilde tranen met tuiten, maar hij bleef toch mijn grote vriend. Nu ligt hij in een doos op zolder, 55 jaar oud.
Een oom had een boerderij in Onstwedde en als we daar waren hing ik rond bij de varkensstal, sprak met de varkens en mocht biggetjes in mijn armen houden. Mijn oma woonde vlakbij een slachthuis, en toen mijn broertje en ik ongeveer 7 jaar oud waren, gingen we er een kijkje nemen. We hadden uit de verte soms doordringend gekrijs gehoord en dat had onze nieuwsgierigheid gewekt. Bij de ingang aangekomen brak een varken los en stormde recht op ons af! Wij zetten het op een lopen, met het varken achter ons aan (misschien zag het in ons medevluchtelingen), tot in de portiek van mijn oma’s huis. Toen wij bovenaan de trap stonden knorde het varken hard alsof het ook naar boven wilde. Mannen van het slachthuis namen het luid krijsende varken weer mee. Het mocht alleen in leven blijven als we het zouden kopen, maar oma was niet over te halen.
Annemarie de Groot
www.annemariedegroot.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten